ვაჩნაძე დავით ვლადიმერის ძე
პერსონალური
დაბადების თარიღი : 1884-08-04
გარდაცვალების თარიღი : 1962-01-23
სქესი : კაცი
ეროვნება : ქართველი
აღმსარებლობა : ქრისტიანი (მართლმადიდებელი)
მეტსახელი : დათა, დათიკო
ფსევდონიმი : "დავით კახელი", "ს. კახელი", დულაშვილი, "დათა", "ეკალი", "სამფერი",
გეოგრაფიული
დაბადების ადგილი : დიდი ლილო, საქართველო
გარდაცვალების ადგილი : მიუნხენი, გერმანია
საცხოვრებელი ადგილი : თბილისი, სტამბოლი, არდაჰანი, პარიზი, რომი, მიუნხენი
სოციალური
სოციალური წარმოშობა : თავადი
სტატუსი : სამხედრო მოსამსახურე
განათლება : სპეციალური არასრული
პროფესია : ჟურნალისტი , სამხედრო მოსამსახურე , პოლიტიკოსი , მწერალი
პოლიტიკური
პარტია : საქართველოს ეროვნულ-დემოკრატიული პარტია
თანამდებობა : საქართველოს ეროვნული საბჭოს დეპუტატი
რეპრესია : 1922
საზოგადოებრივი
ორგანიზაცია :
ბიოგრაფია

დავით (დათა) ვლადიმერის ძე ვაჩნაძე დაიბადა 1884 წლის 4 აგვისტოს, ტფილისის გუბერნიის, ტფილისის მაზრის სოფელ დიდ ლილოში: არტილერიის პოლკოვნიკის ვლადიმერ (ლადო) დავითის ძე ვაჩნაძის და ელენე ვახტანგის ასული მაჩაბლის ოჯახში.

წერა-კითხვა შეისწავლა ოჯახში.

1894-1902 წლებში სწავლობდა ტფილისის კადეტთა კორპუსში. 1902-1904 წლებში უმაღლესი სამხედრო განათლება მიიღო პეტერბურგის პავლე პირველის სამხედრო სასწავლებელში.

1904 წლიდან პორუჩიკის რანგით მსახურობდა მესანგრეთა 15-ე ბატალიონში - ვარშავაში.

1905 წელს გადაიყვანეს ტფილისის მესანგრეთა 2-ე ბატალონში.

1906 წლიდან შედიოდა "კავკასიის ოფიცერთა კავშირში", კავკასიაში დისლოცირებული რუსული არმიის საიდუმლო პოლიტკურ ორგანიზაციაში, რომელიც მიზნად ისახავდა კონსტიტუციური მონარქიის დამყარების ხელშეწყობას. ჩაბმული იყო ამ კავშირის საიდუმლო ქსელის მუშაობაში არმიის ნაწილებში, ალექსანდროპოლში (ამჯამინდელი გიუმრი, სომხეთი).

1907 წელს, საიდუმლო საქმიანობის გამო აღძრული ეჭვის შემდეგ დათა ვაჩნაძე გადაუყვანეს დაღესტანში, თემირხანშურაში, სადაც, 1907 წლის 10 აგვისტოს იგი გადადგა სამხედრო სამსახურიდან და დაბრუნდა თბილისში.

ამ პერიოდიდან დაუკავშირდა ქართულ ნაციონალისტურ წრეებს.

1908 წელს დაქორწინდა თამარ ციციშვილზე.

1909 წელს დააარსა "ლილოს მერძევეთა ამხანაგობა" და საკრედიტო ბანკი ლილოსა და ოძისში. მუშაობდა თავად-აზნაურთა საკრებულოს საადგილმამულო კომისიაში.

1910 წლიდან აქტიურად თანამშრომლობდა პრესასთან - აქვეყნებდა პუბლიცისტურ წერილებს ფსევდონიმებით - "დავით კახელი", "ს. კახელი", დულაშვილი, "დათა", "ეკალი". მუშაობდა ასევე ევროპული ლიტერატურის თარგმანებზე.

1912 წელს რევაზ გაბაშვილთან ერთად დააარსა ჟურნალი "კლდე", რომელიც ნაციონალისტური მიმართულების პოპულარულ გამოცემად იქცა. რედქაციაში შედიოდნენ : ალექსანდრე ყიფშიძე (ფრონელი), შალვა ამირეჯიბი და მიხეილ ჯავახიშვილი. ჟურნალი აქტიურად აშუქებდა საზოგადოებრივ პროცესებს და მწვავე პოლემიკა ჰქონდა სოციალ-დემოკრატიული მიმართულების გამოცემებთან.

პირველი მსოფლიო ომის დაწყების შემდეგ, 1914 წელს, მონაწილეობდა "ტფილისის ქართული დრუჟინის" დაკომპლექტებაში, იყო უფროსის - გიორგი ჯანდიერის ადიუტანტი. "დრუჟინა" ფარულად ცდილობდა დაეცვა ფრონტისპირა სოფლებში მცხოვრები ქართველი მუსლიმები შევიწროვებისაგან.

1915 წლიდან იყო საადგილმამულო კომისიის მდივანი.

ამავე დროიდან დათა ვაჩნაძე "კლდის" რედაქციის სხვა წევრებთან ერთად კავშირს აბამს "საქართველოს დამოუკიდებლობის კომიტეტთან". არსდება კომიტეტის საიდუმლო ფილიალი ტფილისში, რომელიც უზურუნველყოფდა იარაღის საიდუმლო შემოტანას შავი ზღვის სანაპიროდან, გერმანული წყალქვეშა ნავების საშუალებით.

ჟურნალი "კლდის" დახურვის შემდეგ დათა ვაჩნაძე მონაწილეობდა გაზეთ "საქართველოს" დაარსებაში, რომლის რედაქციაშიც შედიოდნენ: რევაზ გაბაშვილი, სანდრო შანშიაშვილი, სპირიდონ კედია, მიხეილ ჯავახიშვილი, შალვა ამირეჯიბი, კოტე მაყაშვილი და სხვები.

1917 წელს დათა ვაჩნაძე მონაწილეობდა საქართველოს ეროვნულ-დემოკრატიული პარტიის სადამფუძნებლო ყრილობაში. აირჩიეს ეროვნულ-დემოკრატიული პარტიის მთავარი კომიტეტის წევრად. ამავე წელს აქტიურად მონაწილეობდა საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის ავტოკეფალიის აღდგენაში. დატა ვაჩნაძე აქტიურად იყო ჩაბმული ქართული პარტიების ლიდერთა საიდუმლო მოლაპარაკებებში საქართველოს დამოუკიდებლობის საკითხის გარშემო.

1917 წლის ნოემბერში აირჩიეს საქართველოს ეროვნული საბჭოს წევრად.

1918 წლის აპრილში, დათა ვაჩნაძე მუშაობდა ფრონტის მომარაგების ნაწილში გურია ბათუმის მიმართულებაზე, ოსმალთა არმიის წინააღმდეგ ომისას. 1918 წლის მაისისათვის ეროვნული საბჭოს მინდობილობით აწარმოებდა მოლაპარაკებებს გერმანიის იმპერიის დიპლომატიურ წარმომადგენელთან - გრაფ ფონ დერ შულენბურგთან, საქართველოს ოსმალთა აგრესიისაგან დაცვის გარატნიების მოსაპოვებლად. საქართველოს დამოუკიდებლობის გამოცხადების გადაწყვეტის დროისათვის, დათა ვაჩნაძე ჩაბმული იყო საქართველოში მყოფი გერმანელი სამხედრო ტყვეებისაგან რაზმების დაკომპლექტებაში, რომლებიც, როგორც გერმანული არმიის ნაწილები ჩადგნენ ქართულ და ოსმალური არმიის ნაწილებს შორის ფრონტის ხაზზე და ცეცხლის შეწყვეტა უზრუნველყვეს.

1918 წლის 26 მაისს, დათა ვაჩნაძემ, როგორც ეროვნული საბჭოს დეპუტატმა ხელი მოაწერა საქართველოს დამოუკიდებლობის აქტს. 1918 წლის განმავლობაში იყო საქართველოს პარლამენტის დეპუტატი; სამხედრო კომისიის წევრი.

1918 წლის ნოემბერში ჩართული იყო გერმანული არმიის საქართველოდან ევაკუაციის უზრუნველყოფაში.

1918 წლის დეკემბერში, საქართველო-სომხეთის ომისას მუშაობდა სამობილიზაციო ნაწილში, არმიის პოლკოვნიკის ხარისხით.

1921 წლის თებერვალში, საქართველოს საბჭოთა რუსეთის კიერ ოკუპირებისას, ჩაბმული იყო ზურგის თავდაცვის ღონისძიებებში. 25 თებერვალს, თბილისის ევაკუაციის დროს დარჩა დედაქალაქში და ჩაება წინააღმდეგობის მოძრაობაში, როგორც ეროვნულ-დემოკრატიული პარტიის არალეგალური ცენტრალური კომიტეტის წევრი.

პარალელურად, დათა ვაჩნაძე მუშაობდა "წარმოკავშირის" სისტემაში, რომლის ქსელსაც წინააღმდეგობის მოძრაობა აქტიურად იყენებდა არალეგალური მიზნებისათვის.

ამ დროიდან დათა ვაჩნაძე აქტიურად მონაწილეობდა სამხედროთა იატაკქვეშა ჯგუფების ორგანიზებასა და კოორდინაციაში. მჭიდრო კავშირი ჰქონდა ქაქუცა ჩოლოყაშვილის რაზმთან.

დათა ვაჩნაძე საქართველოს სსრ საგანგებო კომისიამ დააპატიმრა 1922 წლის 10 თებერვალს, პოლიტიკური მოწინააღმდეგეების მასობრივი დაპატიმრების აქციისას, საპროტესტო გამოსვლების ხელის შეშლის მიზნით. მოთავსებული იყო მეტეხის ციხეში. პატიმრობიდან გაათავისუფლეს 1922 წლის აპრილში.

1922 წლის აგვისტოში დათა ვაჩნაძე აქტიურად იყო ჩაბმული "ხევსურეთის აჯანყების" ორგანიზებაში, თუმცა მისი მარცხის შემდეგ, წინააღმდეგობის მოძრაობის მთავარმა ორგანომ - დამოუკიდებლობის კომიტეტმა იგი გაკიცხა თვითნებური მოქმედებების გამო და მუშაობას ჩამოაშორა.

1923 წლის მარტიდან, "სამხედრო ცენტრის" ჩავარდნის შემდეგ დათა ვაჩნაძე არალეგალურ მდგომარეობაზე გადავიდა. 1923 წლის აგვისტოში ეროვნულ-დემოკრატიული პარტიის ცენტრალურმა კომიტეტმა დაავალა თურქეთში არალეგალურად გასვლა, ფულის, იარაღის და ცოცხალი ძალის ბაზის ორგანიზებისათვის საზღვართან ახლოს. დათა ვაჩნაძემ საზღვრის არალეგალურად გადაკვეთა მხოლოდ 1924 წლის თებერვლისთვის შეძლო, არდაჰანის მიმართულებით. თურქეთში მისი მუშაობა გაგრძელდა 1924 წლის ზაფხულამდე; 1924 წლის აგვისტოს აჯანყების ჩახშობის შემდეგ, დათა ვაჩნაძემ ვეღარ შეძლო სამშობლოში არალეგალურად დაბრუნება.

1924 წლის შემოდგომაზე დათა ვაჩნაძე მონაწილეობდა სტამბოლში "კავკასიის კონფედერაციის კომიტეტის" (ККК) დაარსებაში , რომელიც წარმოაგდენდა ქართულ-აზერბაიჯანულ-ჩრდილოკავკასიური პოლიტიკური ჯგუფების კავშირს, პოლონეთის საგარეო დაზვერვის ფარული თანადგომით. კომიტეტის დააარსებაში მონაწილეობდნენ: მიხაკო წერეთელი, ალექანდრე ასათიანი, ხოსროვ სულთან-ზადე, აბდულ ალი ემირჯანი, შეიხ-ულ-ისლამ-ზადე, ვასან გირეი, ჯაბაგი, ალიხან კანტემირი, ჰაიტეკ ნაიმტოკი.

1926 წელს დათა ვაჩნაძე პარიზში გადასახლდა, სადაც აქტიურად მუშაობდა ეროვნულ-დემოკრატიული პარტიის საზღვარგარეთის ბიუროში, თანამსრომლობდა ნაციონალისტური მიმართულების გამოცემებთან, აქვეყნებდა სტატიებს, კითხულობდა მოხსენებებს; ჩაბმული იყო კავკასიური კონფედერაციის პოლიტიკური იდეის განხორციელების მცდელობებში კავკასიური პოლიტიკური ემიგრაციის წრეების მონაწილეობით. სხვადასხვა პოლიტიკური მისიებით მოგზაურობდა ვარშავაში, ბერლინში, რომში, პრაღაში - სადაცთავმოყრილი იყო ქართული ემიგრანტული სათვისტომოები.

1937 წელს დათა ვაჩნაძემ დატოვა ეროვნულ-დემოკრატიული პარტიის საზღვარგარეთის ბიურო. 1939 წლიდან ცხოვრობდა რომთან ახლოს, ფრანჩესკო ფრანზონისა და მარინა ციციშვილის ვილაში.

1941 წელს, ნაცისტურ გერმანიასა და საბჭოთა კავშირს შორის ომის დაწყების შემდეგ, დათა ვაჩნაძე გაემგზავრა ბერლინში, თუმცა 1942 წლამდე მან ვერ მოახერხა შეეღწია გერმანულ პოლიტიკურ წრეებში, რომლებიც კავკასიის საკითხებს კურირებდნენ. 1942 წლიდან, დათა ვაჩნაძე ჩაერთო გრაფი ფონ დერ შულენბურგის მიერ ორგანიზებული ჯგუფის მუშაობაში, რომელიც ცდილობდა კავკასიის საკითხი "აღმოსავლეთის სამინისტროს" განკარგულებიდან საგარეო საქმეთა სამინისტროს დაქვემდებარებაში გადასულიყო, თუმცა უშედეგოდ.

რადგან კავკასიის საკითხეზე მუშაობა არა "ქართულ კომიტეტს", არამედ "ქართულ სამოკავშირეო შტაბს" მიენდო, 1943 წლის ნოემბერში დათა ვაჩნაძე ჩამოშორდა პროცესს და ავსტრიაში, დრიზენდორფში (გიორგი მაჩაბლის მეუღლის მამულში) გადასახლდა.

1945 წელს, ვენასთან საბჭოთა არმიის მიახლოების გამო დათა ვაჩნაძე ქალაქ კალსბადში გადავიდა, შემდეგ ზალცბურგში, სადაც გერმანიის ქართველთა კოლონიის დიდი ნაწილი იყო თავმოყრილი, ხოლო შემდეგ კი გერმანიის სამხრეთში - მიუნხენში, სადაც მოუსწრო მას მეორე მსოფლიო ომის დამთავრებამ.

ომის შემდგომ, დათა ვაჩნაძე მიუნხენიდან განაგრძობდა აქტიურ მუშაობას ქართული პოლიტიკური ემიგრაციის ახალი კოალიციების ჩამოსაყალიბებლად და ცივი ომის პირობებში საქართველოს ოკუპაციისა და დამოუკიდებლობის აღდგენის საკითხების აქტუალიზაციას.

1951 წლის დეკემბერში, საქართველოში დარჩენილი დათა ვაჩნაძის ოჯახი, მეუღლე და შვილები მასობრივი დეპორტაციის ფარგლებში შუა აზიაში გადაასახლეს. მეუღლე - თამარ ციციშვილი გადასახლებაში გარდაიცვალა, შვილები კი სტალინის სიკვდილის და რეაბილიტაციის პროცესის დაწყების კვალდაკვალ გაათავისუფლეს 1954 წელს.

მიუნხენში დათა ვაჩნაძე დაქორწინდა მართა კილმანზე.

დათა ვაჩნაძე გარდაიცვალა 1962 წლის 23 იანვარს.

დაკრძალულია ქალაქ ესენში.

დათა ვაჩნაძე თავის სამუშაო მაგიდასთან.
დავით ვაჩნაძე სამუშაო მაგიდასთან.
დათა ვაჩნაძე თავის სამუშაო მაგიდასთან.
დავით ვაჩნაძე ვენის საავადმყოფოში.
ფერწერული ტილოს ფოტო-რეპრედუქცია. ნახატზე - დათა ვაჩნაძე
დათა ვაჩნაძე სტამბოლში, სტუმრად დიმიტრი აბხაზის ოჯახში.
დათა ვაჩნაძე , საპასპორტო ფოტო.
შეფიცულთა რაზმის წევრის სერგო მაისურაძის დაკრძალვა საფრანგეთში. მეორე რიგში, მარჯვნიდან პირველი დათა ვაჩნაძე, ბოლო - შალვა ამირეჯიბი.
დათა ვაჩნაძე - გრაფიკული პორტრეტის ფოტო-რეპროდუქცია.