მიხეილ კარლის ძე ლევანდოვსკი დაიბადა 1890 წლის 15 მაისს, ქალაქ ტფილისში, წარმოშობით პოლონელი სამხედრო მოსამსახურის ოჯახში.

1892 წელს, მას შემდეგ, რაც მამა ყვითელი ცხელებით დაიღუპა, მიხეილის დედა თერგის კაზაკზე დაქორწინდა და ოჯახი სუნჟის ოლქის სტანიცა ნიკოლაევკაში დასახლდა.

მიხეილ ლევანდოვსკიმ ნიკოლაევკაში დაამთავრა სამწლიანი სამრევლო სკოლა.

შემდეგ ოჯახი გადასახლდა გროზნოში, სადაც მიხეილი მუშაობდა ნავთობგადამამუშავებელ ქარხანაში. შემდგომ წლებში კი ტიპოგრაფიაში.

გროზნოში მან დაამთავრა ქალაქის ოთხკლასიანი სასწავლებელი და გროზნოს რეალური სასწავლებელი.

1910 წელს შევიდა ვლადიმირის სამხედრო სასწავლებელში. სწავლის დასრულების შემდეგ ტყვიამფრქვეველთა გუნდის უმცროსი ოფიცრის წოდებით მსახურობდა 202-ე გორის ფეხოსანთა პოლკში, ქალაქ ქუთაისში.

1914 წლიდან მობილიზებული იყო პირველი მსოფლიო ომის ფრონტზე - აღმოსავლეთ პრუსიაში, გალიციაში და ვარშავასთან. დაწინაურდა ტვიამფრქვეველთა ოცეულის მეთაურად, მიიღო 5 საბრძოლო ჯილდო. საბრძოლო მოქმედებებისას ორჯერ დაიჭრა.

1916 წლის დამდეგისათვის სამხედრო საქმის კურსის მეთაურად მუშაობდა ტფილისის პრაპორშჩიკთა სკოლაში.

1916 წლიდან მიხეილ ლევანდოვსკი მსახურობდა 1-ლ ჯავშნოსან ავტომობილთა დივიზიონში, პეტროგრადში, შტაბს-კაპიტნის წოდებით. ამ დროისათვის ჩაება იგი რევოლუციურ მოძრაობაში.

1917 წლის რევოლუციის შემდეგ იყო ჯავშნოსანთა დივიზიონის მეთაური. ბოლშევიკური გადატრიალების შემდეგ მონაწილეობდა კრასნოვის ამბოხის ჩახშობაში. 1918 წელს, დემობილიზაციის შემდეგ დაბრუნდა გრონზოში.

რუსეთის სამოქალაქო ომისას, გროზნოში მიხეილ ლევანდოვსკი გახდა ნავთობგადამამუშავებელი ქარხნის დაცველი რაზმის, შემდეგ კი გროზნოს წითელი გვარდიის ორგანიზატორი - გროზნოსა და ვლადიკავკაზის სამხედრო კომისარი. 1918 წლის მაისიდან იყო თერგის საბჭოთა რესპუბლიკის სამხედრო საქმეთა სახალხო კომისარი.

იცავდა მთიელთა ხალხთა ყრილობას თეთრი არმიის შეტევისაგან, მაგრამ დამარცხების შემდეგ თავის რაზმთა ერთად უკან დაიხია ბესლანში. 1918 წლიდან იყო ესერ-მაქსიმალისტთა პარტიის წევრი.

1918 წელს მიხეილ ლევანდოვსკი შეუერთდა წითელ არმიას. დეკემბრიდან იყო 11-ე არმიის შტაბის ოპერატიული ნაწილის უფროსი, 1919 წლიდან იანვრიდან კი მე-11 არმიის სარდალი.

1919 წლიდან იყო კავკასია-კასპიის ფრონტის დასავლეთის საბრძოლო მონაკვეთის უფროსი - თავდაპირველად 1-ლი, შემდეგ მე-7 საკავალერიო დივიზიების უფროსი. იბრძოდა დენიკინის და მამონტოვის არმიების წინააღმდეგ, მონაწილეობდა დონის კაზაკთა აჯანყების ჩახშობაში.

1920 წელს კვლავ გაზდა მე-11 არმიის სარდალი; მონაწილეობდა აზერბაიჯანის დემოკრატიული რესპუბლიკის ოკუპაციაში. 1920 წლის ივნისიდან იყო მე-9 არმიის სარდალი.

1920 წლიდან იყო საკავშირო კომპარტიის წევრი.

1921 წლის თებერვალ-მარტში მონაწილეობდა საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ოკუპაციაში.

1921 წელს დაინიშნა ტამბოვის გუბერნიის სამხედრო კომისრად, შემდგომ სარდლობდა ჩრდილოკავკასიის სამხედრო ოლქს. 1923 წლიდან იყო უკრაინის შეიარაღებული ძალების მეთაური, 1925 წელს კი თურქესტანის ფრონტის სარდალი.

1925 წლის ნოემბრიდან მიხეილ ლევანდოვსკი დაინიშნა კავკასიის წითელდროშოვანი არმიის სარდლად. 1928 წლიდან იყო სსრკ სამხედრო-საზღვაო საქმეთა სახალხო კომისრის რწმუნებული ამიერკავკასიის სფსრ სახალხო კომისართა საბჭოსთან; წითელი არმიის მთავარი სამმართველოს უფროსი. 1929 წელს - ციმბირის სამხედრო ოლქის სარდალი.

1932-1933 წლებში მივლენილი იყო სტაჟირებაზე გერმანიაში - რაიხსვერის სტრუქტურებში.

დაბრუნების შემდეგ დაინიშნა წითელი არმიის ამიერკავკასიის სამხედრო ოლქის სარდლად. სსრკ თავდაცვის სახალხო კომისარიატის სამხედრო საბჭოს წევრი, სსრკ ცენტრალური აღმასრულებელი კომიტეტის წევრი, საქართველოს სსრ კომპარტიის ცენტრალური კომიტეტის წევრი.

არაოფიციალური ცნობით, დააპატიმრეს 1937 წლის ივნისში, თბილისში.

1938 წლის 29 ივლისს, მოსკოვში, სსრკ უზენაესი სასამართლოს სამხედრო კოლეგიამ მიხეილ ლევანდოვსკის „წითელ არმიაში ტროცკისტული, სამხედრო-ფაშისტური შეთქმულების“ ბრალდებით დახვრეტა მიუსაჯეს.

დახვრიტეს 1938 წლის 30 ივლისს.

შინსახკომმა დააპატიმრა და „შრომა-გასწორების კოლონიაში“ გადაასახლა მისი მეუღლე, ხოლო არასრულწლოვანი ვაჟი სპეციალურ „საბავშვო სახლში“ გაგზავნეს.

სსრკ უზენაესი სასამართლოს სამხედრო კოლეგიის გადაწყვეტილებით რეაბილიტირებულია 1956 წლის 28 აპრილს.