კონსტანტინე (კოწია) იაგორის ძე გვარჯალაძე დაიბადა 1883 წლის 17 მარტს (ძველი სტილით) ქუთაისის გუბერნიის ოზურგეთის მაზრის სოფელ ლანჩხუთში, გლეხის ოჯახში; ეროვნებით ქართველი.

იყო რუსეთის სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის წევრი 1903 წლიდან; 1905 წლიდან მუშაობდა „მენშევიკების“ ფრაქციაში.

1905 წელს ბათუმში მონაწილეობდა რევოლუციურ მოძრაობაში - ხელმძღვანელობდა მოსწავლე-ახალგაზრდობის ორგანიზაციებს.

უმაღლესი განათლება მიიღო შვეიცარიაში, ჟენევის უნივერსიტეტის სამედიცინო ფაკულტეტზე, სადაც სწავლობდა მედიცინასა და ფილოსოფიას; სწავლა დაასრულა ექიმის სპეციალობით.

1908 წლიდან თანამშრომლობდა პრესასთან და აქვეყნებდა ნაშრომებს პოლიტიკურ, საბუნებისმეტყველო და ფილოსოფიურ საკითხებზე. იყენებდა ფსევდონიმს „კ. გ-ძე“.

1917-1918 წლებში თავმჯდომარეობდა საქართველოს სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის ტფილისის ორგანიზაციას, იყო პარტიის ცენტრალური კომიტეტის წევრი.

1917 წლის ნოემბერში აირჩიეს საქართველოს ეროვნული საბჭოს წევრად.

1918 წლის 26 მაისს ხელი მოაწერა საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის დამოუკიდებლობის გამოცხადების აქტს. 1918 წლის განმავლობაში იყო საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის პარლამენტის წევრი.

1918 წელს იყო საგარეო საქმეთა მინისტრის ამხანაგი (მოადგილე). მთავრობის დავალებით მონაწილეობდა მოლაპარაკებებში „მეომარ და ნეიტრალურ“ სახელმწიფოებთან საქართველოს საერთაშორისო მდგომარეობის შესახებ.

1919 წლის 12 მარტს აირჩიეს საქართველოს რესპუბლიკის დამფუძნებელი კრების წევრად საქართველოს სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის სიით.

1921 წელს, საბჭოთა რუსეთის მიერ საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ოკუპირების შემდეგ დატოვა საქართველო.

1921 წელს მუშაობდა საქართველოს სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის სტამბოლის ორგანიზაციაში; მონაწილეობდა დიპლომატიურ აქციებში საქართველოს ოკუპაციის საკითხის გარშემო საერთაშორისო საზოგადოების ყურადღების მობილიზების მიზნით.

1920-1928 წლებში იყო საქართველოს სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის დელეგატი სოციალისტური ინტერნაციონალის ჟენევის და ბრიუსელის კონგრესებზე.

1925 წლიდან 1929 წლამდე ცხოვრობდა ლონდონში.

1929 წლიდან საქართველოს სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის წარმომადგენელია სოციალისტური ინტერნაციონალის აღამასრულებელ კომიტეტში; 1935-1940 წლებში იყო საქართველოს სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის საზღვარგარეთის ბიუროს ორგანოს „ბრძოლის ხმის“ მთავარი რედაქტორი.

გარდაიცვალა 1969 წლის 3 იანვარს ხანგრძლივი და მძიმე ავადმყოფობის შემდეგ პარიზთან, აბონდანის მოხუცთა თავშესაფარში; დაკრძალულია ლევილის ქართველთა სასაფლაოზე.

წყაროები:

საქართველოს ეროვნული არქივი, ცენტრალური საისტორიო არქივი, ფონდი #1836, ანაწერი #1, საქმე #107, გვ. 56, საქმე #108; საქმე #109; ფონდი #1833, ანაწერი #1, საქმე #155; საქმე #157; საქმე #187; საქმე #1382; ფონდი #2117, ანაწერი #1, საქმე #318, გვ. 93, საქმე #358, გვ. 6.

ჩვენი დროშა, #49, მაისი, 1969 წ., პარიზი; თსუ ქართული ემიგრაციის მუზეუმი, გურამ შარაძის კერძო კოლექცია.

კავკასიონი, XIV, 1970, პარიზი; თსუ ქართული ემიგრაციის მუზეუმი, გურამ შარაძის კერძო კოლექცია.

ქართველები უცხოეთში, (ავტორთა ჯგუფი), „შპს. საქართველოს მაცნე", დიასპორის საკითხებში საქართველოს სახელმწიფო მინისტრის აპარატის შეკვეთით, თბილისი, 2012 წ.

ფოტო: ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ქართული ემიგრაციის მუზეუმი, გურამ შარაძის კერძო კოლექცია.