კონსტანტინე (კოწია) იასონის ძე ჯაფარიძე დაიბადა 1884 წლის 12 იანვარს (ძველი სტილით), ქუთაისის გუბერნიის რაჭის მაზრის სოფელ შარდომეთში, თავადის ოჯახში; ეროვნებით ქართველი.

საშუალო განათლება მიიღო ქალაქ ქუთაისში.

დაამთავრა ხარკოვის უნივერსიტეტის იურიდიული ფაკულტეტი. ასევე სწავლობდა შვეიცარიის ერთ-ერთ (სავარაუდოდ, ჟენევის) უნივერსიტეტში.

1905 წლიდან იყო რუსეთის სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის „მენშევიკების“ ფრაქციის წევრი.

1910-იან წლებში მუშაობდა ადვოკატად თბილისში.

1917 წელს აირჩიეს საქართველოს ეროვნული საბჭოს წევრად.

1918 წლის 26 მაისს ხელი მოაწერა საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის დამოუკიდებლობის გამოცხადების აქტს. 1918 წლის განმავლობაში იყო საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის პარლამენტის წევრი.

1919 წლის 12 მარტიდან აირჩიეს საქართველოს რესპუბლიკის დამფუძნებელი კრების წევრად საქართველოს სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის სიით; იყო გარეშე საქმეთა და საკონსტიტუციო კომისიების წევრი.

ასრულებდა საქართველოს დამფუძნებელი კრების უფროსი მდივნის მოვალეობას.

1921 წელს საბჭოთა რუსეთის მიერ საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ოკუპირების შემდეგ დარჩა საქართველოში, ცხოვრობდა მშობლიურ სოფელში და ჩაბმული იყო წინააღმდეგობის მოძრაობაში.

დააპატიმრეს 1923 წლის დასაწყისში.

1923 წლის 5 მაისს სოფელ შარდომეთში შედგა ხმის უფლების მქონე ქალთა და კაცთა კრება, რომელმაც განიხილა საკითხი კონსტანტინე (კოწია) იასონის ძე ჯაფარიძის არალეგალური საქმიანობის შესახებ და დაასკვნა რომ, ბოლშევიკების შემოსვლის დღიდან იგი ცხოვრობდა სოფელში და საკუთარი შრომით ირჩენდა თავს; არანაირ სიტყვიერ აგიტაციასა და საქმიანობაში არ ყოფილა შემჩნეული და არც დაუტოვებია სოფელი, რასაც ხელმოწერით ადასტურებდა 71 ადამიანი.

1923 წლის 29 მაისს საქართველოს სსრ საგანგებო კომისიის (ჩეკა) საიდუმლო განყოფილების რწმუნებულის თანაშემწე ეჯიბიამ განიხილა კონსტანტინე ჯაფარიძის ბრალდების საქმე კონტრრევოლუციაში მონაწილეობის შესახებ და დაასკვნა, რომ ჯაფარიძე მენშევიკების დროს იყო დამფუძნებელი კრების წევრი და მდივანი - ერთ-ერთი ყველაზე პასუხისმგებელი მუშაკი, მოცემულ მომენტში კი ხელმძღვანელობდა რაჭისა და ლეჩხუმის მაზრის იატაკქვეშა ორგანიზაციებს, რაც აგენტურული ცნობებით დასტურდებოდა; ჯაფარიძეს დაკითხვებზე თავი თავხედურად და გამომწვევად ეჭირა, აცხადებდა, რომ კვლავ ინარჩუნებდა თავის ძველ პოლიტიკურ შეხედულებებს. შესაბამისად ეჯიბიამ მოითხოვა, რომ ჯაფარიძე, როგორც მავნე ელემენტი და საბჭოთა ხელისუფლების შეურიგებელი მტერი, გაესახლებინათ საქართველოს სსრ საზღვრებიდან იზოლაციის წესით გაერთიანებული სახელმწიფო პოლიტიკური სამმართველოს განკარგულებაში, რსფსრ-ს რომელიმე საკონცენტრაციო ბანაკში მოსათავსებლად სამი წლის ვადით.

ამ დროისათვის კონსტანტინე ჯაფარიძე იმყოფებოდა მეტეხის #2 „გამასწორებელ სახლში“.

10 ივლისს საქართველოს სსრ საგანგებო კომისიის პრეზიდიუმის სხდომაზე ჯაფარიძის გადასახლების მოთხოვნა დაადასტურეს.

1924 წლის 31 დეკემბერს საქჩეკას საიდუმლო განყოფილების რწმუნებულმა ჯალაღანიამ განიხილა ჯაფარიძის საქმე და მიიღო რა მხედველობაში საქართველოს სსრ ცენტრალური აღმასრულებელი კომიტეტის პრეზიდიუმის 6 ნოემბრის #115 დადგენილება „ამნისტიის შესახებ“, მოითხოვა ჯაფარიძის გადასახლებიდან გათავისუფლება.

ამნისტიის კომისიამ ჯაფარიძე გადასახლებიდან გაათავისუფლა.

საქართველოში დაბრუნებისთანავე კონსტანტინე ჯაფარიძე კვლავ ჩაერთო იატაკქვეშა საქმიანობაში; 1926 წლის იანვარში იგი კოოპტაციით შეიყვანეს საქართველოს სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის არალეგალური ცენტრალური კომიტეტის შემადგენლობაში.

მეორედ დააპატიმრეს 1926 წლის 27 მარტს, თბილისში.

1926 წლის 31 ივლისს(?) გაერთიანებული სახელმწიფო პოლიტიკური სამმართველოს განსაკუთრებულმა სათათბიროომ კვლავ 3 წლით გადასახლება მიუსაჯა.

გადასახლებული იყო ენისეისკში.

1933 წლის 22 თებერვალს კვლავ დააპატიმრეს, ხოლო ამავე წლის 29 ოქტომბერს გაათავისუფლეს პატიმრობიდან.

მცირე ხნის შემდეგ დაბრუნდა საქართველოში.

ნახევრად ლეგალურად ცხოვრობდა ქვიშხეთში.

გარდაიცვალა 1940-იანი წლების მეორე ნახევარში (ზუსტი თარიღი უცნობია).

დაკრძალეს ქვიშხეთის სასაფლაოზე.

წყაროები:

საქართველოს ეროვნული არქივი, ცენტრალური საისტორიო არქივი, ფონდი #1836, ანაწერი #1, საქმე #108; საქმე #109; ფონდი #1833, ანაწერი #1, საქმე #155; საქმე #157; საქმე #187; საქმე #1382.

საქართველოს შსს აკადემიის არქივი. 1-ლი განყოფილება (ყოფილი სახელმწიფო უშიშროების კომიტეტის არქივი), ფონდი #6, საქმე #23180.

გია ბერიშვილის მიერ შეკრებილი ზეპირი ცნობები კონსტანტინე ჯაფარიძის ოჯახის შთამომავლებისაგან.

ფოტო: საქართველოს ეროვნული არქივი, კინო-ფოტო-ფონო დოკუმენტების ცენტრალური სახელმწიფო არქივი.