ლავრენტი (ლავროსი) პავლეს ძე კიღურაძე დაიბადა 1880 წლის 3 აპრილს (ძველი სტილით) ქუთაისის გუბერნიის ოზურგეთის მაზრის სოფელ ვანისქედში, დიაკვნის ოჯახში; ეროვნებით ქართველი.

სწავლობდა იურიევის (დორპატის/ტარტუს) უნივერსიტეტის ფიზიკა-მათემატიკის ფაკულტეტზე.

იყო რუსეთის სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის წევრი.

1904 წლის დეკემბრიდან შეწყვიტა სწავლა და დაბრუნდა სამშობლოში.

1905 წლის დასაწყისიდან ცხოვრობდა ბათუმში და ატარებდა კერძო გაკვეთილებს. ამავე წლის ივნისში გადავიდა სოხუმში, სადაც ტარასი ანჩაბაძის შვილებს ამეცადინებდა კერძოდ. დაახლოებული იყო მახვილაძეების ოჯახთან - ექიმ ვლადიმერ მახვილაძესა და მის მეუღლე ელეონორა ტერ-ფასრეგოვა მახვილაძესთან, რომელიც სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის ადგილობრივი ორგანიზაციის ერთ-ერთი ხელმძღვანელი იყო.

ლავრენტის ნათესავები რაჟდენ და ამბაკო კიღურაძეები, აქტიურად მუშაობდნენ ამავე ორგანიზაციაში.

ლავრენტი კიღურაძე აქტიურად ჩაება 1905 წლის რევოლუციურ მოძრაობაში ქალაქ სოხუმში. 1905 წლის 17 ოქტომბრის მანიფესტის შემდეგ სოციალ-დემოკრატიულმა ორგანიზაციამ „რუსეთის სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის ბათუმის კომიტეტის სოხუმის ჯგუფმა“, რომლის ხელმძღვანელი ჯგუფის შემადგენლობაში ლავრენტი კიღურაძეც შედიოდა, რეალურად აიღო ხელში ქალაქ სოხუმის მმართველობა და ჩაანაცვლა მეფის ხელისუფლების თითქმის ყველა სტრუქტურა. მათ ჩამოაყალიბეს სახალხო მილიცია, დაყვეს ქალაქი უბნებად და ბოიკოტი გამოუცხადეს ქალაქის თვითმმართველობას. 1905 წლის ნოემბერში, დემონსტრაციამ შეიმუშავა მოთხოვნა, რომ სოხუმის ქალაქის სათათბირო დაშლილიყო და საყოველთაო, პირდაპირი, თანასწორი და ფარული კენჭისყრით ახალი სათათბირო აერჩიათ, რისთვისაც მოსახლეობის ხელახალი აღწერა უნდა ჩატარებულიყო; ამ მიზნისათვის კი თვითმმართველობას 2000 მანეთი უნდა გამოეყო. ქალაქისთავმა თანხის გაცემაზე უარი თქვა, რევოლუციურმა ორგანიზაციამ მას ბოიკოტით უპასუხა; შეწყდა გადასახადების გადახდა და სათათბიროს ხმოსნებს გამოუცხადეს, რომ თუკი არ გადადგებოდნენ, ყველა სავაჭრო დაწესებულებაში საყოველთაო გაფიცვა გამოცხადდებოდა. ხმოსნებმა გადადგომის განცხადებები გაუგზავნეს ქუთაისის გუბერნატორ სტაროსელსკის და სათათბირომ მუშაობა შეწყვიტა.

ლავრენტი კიღურაძე მონაწილეობდა მეგრელებსა და აფხაზებს შორის არსებული დაძაბულობის მოგვარებაში, სიტყვით გამოდიოდა ოჩამჩირეში მეგრელთა და აფხაზთა წარმომადგენლებსა და სოფლების მოსახლეობას შორის გამართულ შეხვედრა-მოლაპარაკებებში.

რევოლუციის დამარცხებისა და მეფის რეჟიმის მიერ საპასუხო რეპრესიების დაწყების შემდეგ ლავრენტი კიღურაძე 1906 წლის დასაწყისში დააპატიმრეს. ის ერთი თვის განმავლობაში იჯდა სოხუმის ციხეში.

გათავისუფლების შემდეგ დაბრუნდა გურიაში, საკუთარ სოფელში და აგრძელებდა კერძო გაკვეთილებს. 1 წლის განმავლობაში ცხოვრობდა ოზურგეთში და მასწავლებლობდა; შემდგომ კვლავ გაემგზავრა იურიევში.

ლავრენტი კიღურაძე კვლავ დააპატიმრეს 1907 წლის 1 ოქტომბერს (ძველი სტილით). 4 ოქტომბერს გადაგზავნეს სოხუმში. ტფილისის სასამართლო პალატამ „სოხუმის რესპუბლიკის“ საქმეზე მისი ბრალი დაუსაბუთებლად ცნო და პატიმრობიდან გაათავისუფლა (?).

1909 წელს კვლავ დააპატიმრეს და ციმბირში გადაასახლეს, საიდანაც 1917 წლის თებერვლის რევოლუციის შემდეგ, ტუბერკულიოზით დაავადებული დაბრუნდა.

ლავრენტი კიღურაძე 1919 წლის 12 მარტს აირჩიეს საქართველოს რესპუბლიკის დამფუძნებელი კრების წევრად საქართველოს სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის სიით.

იყო აგრარული და საბიუჯეტო-საფინანსო კომისიების წევრი.

არჩეული იყო ქალაქ ფოთის საბჭოს ხმოსნად და საბჭოს თავმჯდომარედ.

გარდაიცვალა 1920 წლის, ივლისში, სოხუმში.

დაკრძალულია სოფელ ვანისქედის სასაფლაოზე.

1923 წელს, საქართველოს სსრ საგანგებო კომისიამ („ჩეკა“) დააპატიმრა და 1924 წლის იანვარში დახვრიტა ლავრენტი კიღურაძის ძმა - მარტიან კიღურაძე, რომელიც ჩეკაში მუშაობდა და საიდუმლო ცნობებს აწვდიდა წინააღმდეგობის მოძრაობის წარმომადგენლებს.

1923 წელსვე დააპატიმრეს მეორე ძმაც - პროკოფი, წინააღმდეგობის მოძრაობაში აქტიური მონაწილეობის გამო. 1924 წლის 28 აგვისტოს, საქართველოში ანტისაბჭოთა აჯანყების დაწყების შემდეგ, „ჩეკამ“ პოლიტპატიმრებსა და რეჟიმის მოწინააღმდეგე მოქალაქეებზე მასობრივი ანგარიშსწორების დროს, პროკოფი კიღურაძე სხვა პატიმრებთან ერთად დახვრიტა თბილისში.

წყაროები:

საქართველოს ეროვნული არქივი, ცენტრალური საისტორიო არქივი, ფონდი #1833, ანაწერი #1, საქმე #155; საქმე #157; საქმე #187; საქმე #1382.; ფონდი #113, ანაწერი #2, საქმე #216.

ფოტო: საქართველოს ეროვნული არქივი, საქართველოს საისტორიო ცენტრალური სახელმწიფო არქივი, ფონდი #113, ანაწერი #2, საქმე #216.