"ის ფაქტი, რომ ჩვენს ქვეყანაში ქართული კულტურის დღეები ჩატარდა, მეტყველებს გერმანიის ფერაციულ რესპუბლიკასა და საბჭოთა კავშირს შორის გაღრმავებულ კულტურულ ურთიერთიბებზე?"

სტატიის ავტორი ალფრედ ჰუბერი დასაწყისშივე აღნიშნავს, რომ ზაარბრიუკენელი მაყურებელი თბილისის ოპერის საკუთარ სცენაზე ხილვას ჰერმან ვედეკინდის საქართველოსთან კულტურულ კონტაქტებს უნდა უმალოდეს. გარდა ამისა, ამავე წელს ზაარბრიუკენის თეატრის ხელმძღვანელი რიჰარდ ვაგნერის ოპერით „ლოენგრინი“ წარსგდება ქართველი მაყურებლის წინაშე, თბილისში. ავტორი მკითხველს საქართველოს შესახებაც უამბობს: საქართველო ძველი კულტურის მქონე საბჭოთა ქვეყანაა სამხრეთ კავკასიაში, რომელმაც მე-7-12 საუკუნეებში ნამდვილი აღორძინება განიცადა. თბილისი კი საოპერო თეატრს 1851 წლიდან ფლობს. აქ დაიდგა პირველად, 1923 წელს, ცნობილი ქართველი კომპოზიტორის ზაქარია ფალიაშვილის ოპერა „დაისი“, რომლის დებიუტიც დასავლეთ ევროპაში სწორედ ზაარბრიუკენის სახელმწიფო თეატრში შედგა. დადგმაში ქართველ ხელოვანებთან ერთად, გერმანელებიც იღებდნენ მონაწილეობას. ხელოვანების სასახელოდ უნდა ითქვას, რომ ენობრივი ბარიერები შესამჩნევი არ იყო: ქართველები მღეროდნენ მშობლიურ ენაზე, ხოლო ზაარბრიუკენის მომღერალთა გუნდმა კი გერმანულად. მუსიკალური მხარე, რეჟისურა, ქორეოგრაფია და სცენოგრაფიაც ქართველი ხელოვანების ავტორობითაა. (?)
თეიმურაზ სუმბათაშვილმა დადგმა საქართველოს თვალწარმტაცი ლანდშაფტებით გააფორმა, რომლის ხილვაც მაყურებელს 550 კვადრატულ მეტრ ეკრანზე შეეძლო. რეკვიზიტები, რომელთა შორისაც პატარა ეკლესია, ეტლები და ხეებია, სრულყოფდნენ დეკორაციებს ...