იოსებ ბეჟანის ძე სალაყაია დაიბადა 1881 წელს ქუთაისის გუბერნიის სენაკის მაზრის, სოფელ თეკლათში, გლეხის ოჯახში; ეროვნებით ქართველი.

იყო რუსეთის სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის წევრი; 1905 წლიდან მუშაობდა „მენშევიკების“ ფრაქციაში.

პოლიტიკური საბაბით დევნის გამო იძულებული გახდა ეცხოვრა ემიგრაციაში - შევეიცარიასა და ბელგიაში.

დაამთავრა ელექტროტექნიკის ინსტიტუტი ბელგიაში.

1917 წლის ნოემბერში აირჩიეს საქართველოს ეროვნული საბჭოს წევრად.

1918 წლის 26 მაისს ხელი მოაწერა საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის დამოუკიდებლობის გამოცხადების აქტს.1918 წლის განმავლობაში იყო საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის პარლამენტის წევრი.

1919 წლის 12 მარტს აირჩიეს საქართველოს რესპუბლიკის დამფუძნებელი კრების წევრად საქართველოს სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის სიით. იყო თვითმმართველობის, საბიუჯეტო-საფინანსო და გარეშე საქმეთა კომისიების წევრი.

იყო ერობათა ცენტრალური ბიუროს თავმჯდომარის ამხანაგი; სენაკის მაზრის ერობის გამგეობის თავმჯდომარე.

1921 წელს, საბჭოთა რუსეთის მიერ საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ოკუპირების შემდეგ დატოვა სამშობლო და ცხოვრობდა საფრანგეთში.

1920-იანი წლების მეორე ნახევრიდან დანიშნული იყო საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის მთავრობის წარმომადგენლად პოლონეთში.

მეორე მსოფლიო ომის დაწყებისა და პოლონეთის ოკუპირების შემდეგ დაბრუნდა პარიზში.

1940 წელს იოსებ სალაყაია მიავლინეს საფრანგეთში მყოფ პოლონეთის დევნილ მთავრობასთან საქართველოს რესპუბლიკის წარმომადგენლად.

1940 წლის 14 ივნისს, გერმანული არმიის მიერ პარიზის დაკავების შემდეგ, იოსებ სალაყაია არ გაჰყვა პოლონეთის დევნილ მთავრობას ინგლისში და სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა.

1948 წელს მისი ნეშტი გადაასვენეს ლევილის ქართველთა სასაფლაოზე.