მელიტონ ივანეს ძე რუსია დაიბადა 1878 წელს ქუთაისის გუბერნიის ოზურგეთის მაზრის სოფელ ლანჩხუთში, გლეხის ოჯახში; ეროვნებით ქართველი.

საშუალო განათლება მიიღო ლანჩხუთის სამოქალაქო სასწავლებელში. შემდგომ წლებში კერძო გაკვეთილებით ირჩენდა თავს და ემზადებოდა საშუალო სასწავლებელში შესასვლელად. სწავლა განაგრძო სამეურნეო სასწავლებელში, თუმცა მალევე გადავიდა ხარკოვის ტექნოლოგიურ ინსტიტუტში, საიდანაც 1903 წელს სტუდენტურ გამოსვლებში მონაწილეობის გამო გარიცხეს და აუკრძალეს რუსეთის უმაღლეს საგანმანათლებლო დაწესებულებეში სწავლა.

იყო რუსეთის სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის წევრი; მუშაობდა „მენშევიკების“ ფრაქციაში.

მელიტონ რუსიამ მოახერხა სწავლის გაგრძელება კიევის უნივერსიტეტში, სადაც დაამთავრა იურიდიული ფაკულტეტი ნაფიცი ვექილის პროფესიით.

1904 წელს, როგორც ტფილისის სოციალ-დემოკრატიული მუშათა ორგანიზაციის წევრი, აქტიურად იყო ჩაბმული რევოლუციურ მოძრაობაში (მუშაობდა პროპაგანდისტად), რის გამოც რამდენჯერმე დააპატიმრეს და 1905 წელს ამიერკავკასიის მმართველობამ 5 წლის ვადიით გაასახლა უფის გუბერნიაში.

ოხრანკის თვალთვალის ჟურნალებში გატარებულია მეტსახელით - „Переводчик“.

გადასახლებიდან დაბრუნების შემდეგ მუშაობდა თვითმმართველობებსა და საერობო ინიციატივებში.

1917 წლის თებრვლის რევოლუციის შემდეგ იყო ტფილისის მუშათა და ჯარისკაცთა დეპუტატების საბჭოს წევრი, პროპაგანდისტთა კოლეგიის თავმჯდომარე, ქალაქ ტფილისის საბჭოს ხმოსანი. საქართველოს ქალაქთა კავშირის თავმჯდომარის ამხანაგი.

1917 წლის ნოემბერში აირჩიეს საქართველოს ეროვნული საბჭოს წევრად.

1918 წლის განმავლობაში იყო საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის პარლამენტის წევრი.

1919 წლის 12 მარტს აირჩიეს საქართველოს რესპუბლიკის დამფუძნებელი კრების წევრად საქართველოს სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის სიით. იყო თვითმმართველობის კომისიის თავმჯდომარე, იურიდიული, ტექნიკური, ცენტრალური საარჩევნო და საკონსტიტუციო კომისიების წევრი.

1921 წელს, საბჭოთა რუსეთის მიერ საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ოკუპირების შემდეგ დატოვა სამშობლო და ცხოვრობდა საფრანგეთში.

გარდაიცვალა 1951 წლის აგვისტოში.

დაკრძალულია ლევილის ქართველთა სასაფლაოზე.

წყაროები:

საქართველოს ეროვნული არქივი, ცენტრალური საისტორიო არქივი, ფონდი #1836, ანაწერი #1, საქმე #107, გვ. 39; საქმე #108; საქმე #109; ფონდი #1833, ანაწერი #1, საქმე #155; საქმე #157; საქმე #187; საქმე #1382.

ჩვენი დროშა, #10, სექტემბერი, 1951 წ. პარიზი; თსუ ქართული ემიგრაციის მუზეუმი, გურამ შარაძის კერძო კოლექცია.